“有無人同你講過,你笑嘅時候真係好靚”

個一日,我重感冒,就連平時成日叫我唔好偷懶,一定要我返學嘅阿媽都叫我唔好翻
佢叫我係屋企休息個陣,
我講左一句佢唔敢相信嘅話。。。
“阿媽,吾緊要啦!我都無發燒,翻到就要翻啦。”

我講完呢句野之後,連我都唔認得我自己。
真係癡左綫,返學就係爲左可以上你堂
爲左短短嘅40分鐘,我竟然主動拒絕左一個唔返學嘅機會。





一翻到去我就即刻趴係檯面,因爲真係好頭痛好想訓覺。
漸漸地,我真係訓着左。

“篤篤篤..." 
心諗,邊個敲我張檯嘈住我訓覺
我一臉鄙視地抬起頭。
抬頭嘅瞬間,我即刻變面,仲快過四川變面。
原來我訓下訓下,已經開始左第一堂,就係英文堂。
我真係好驚佢會鬧我,但係估唔到佢第一句竟然係




“ not feeling well?”
點會有老師見到有學生訓覺唔係鬧佢,而係問佢係咪唔舒服。
“y...yes."
呢一次係我第一次同佢講野,我緊張到甘簡單嘅yes字都講到唔清唔楚

突然間,佢將手背伸向我嘅額頭。
個一刻,我腦海一片空白,個樣亦都表現到好不知所措。
佢露出一個好溫柔嘅笑容,同我講
“Don't worry. I won't punish you. You can go to clinic if you need." 
 “ No...I...I'm okay ." 




然後佢對住我笑左一笑就繼續上堂。

佢行開左之後,我發現我心跳得好快
快到我摸住自己嘅心口
連隔離位都話
“你洗唔洗甘驚,你上堂訓唔少啦”

我聽完之後開始諗
究竟我點解個心會跳得甘快?
唔通呢種就係心動嘅感覺...?
已有 0 人追稿