「你望咩啊?」佢問我。

我就好似小朋友做錯嘢比人即場捉到咁,棟喺到尷尬咁笑,同一時間喺腦裡面組織咗一個合理嘅藉口。

「我對眼向住前面,而你又坐我前面,咁我咪順其自然咁望住你囉。」我答佢。

「係咩?」

佢擺低刀叉,嘟起嘴笑咗笑,之後就開始左右揈個頭,而我隻眼都不自覺咁跟住佢個頭,個頭都開始左右轉。





呢個情況持續咗一陣,就停咗落嚟。

我哋望住對方,一句嘢都冇講。

「噗」一聲,我哋喺同一時間笑咗出嚟。

「你做咩啊?」佢笑住咁講。

「冇啊,你郁我咪跟住郁囉。」我望咗望錶:「得返十分鐘咋,快啲食啦。」





「吓,咁真係要快啲喇。」

講完,佢就拎返起刀叉,仲加快動作,唔洗好耐就食曬啲嘢,連嘴都抹埋。

「食飽飽喇!」佢擺低刀叉。

明明廿幾歲嘅人喺到講疊字,我應該覺得核突,但係喺佢把口到講出嚟,我個心竟然又沉多咗。

「我埋單先,你去出面等我啦。」我微笑住講。





「等陣,仲有樣嘢未做。」佢喺裙袋拎咗張紙巾出嚟:「你未抹嘴啊。」

我想接住佢張紙巾,但係佢仲快過我,直接伸咗手埋嚟我嘴邊。

「我幫你啦。」佢溫柔咁講。

我呆咗喺到,而佢就細心咁幫我抹嘴。

抹乾淨之後,佢就將張紙巾摺埋,擺返落裙袋。

「唔該。」我輕輕扤頭,個樣有啲腼腆。

「我出去等你啦。」

講完,佢就行咗出去。





我埋完單都行出去,但係就唔見佢。

我一擰轉身,佢就喺轉角位「嘩」一聲咁跳咗出嚟想嚇我,但係我完全冇比佢嚇到,反而比佢搞到笑咗。

佢就同嗰啲喺萬聖節扮鬼扮馬嘅小朋友一樣,可以話係一啲都唔恐怖,用可愛嚟形容會貼切啲。
已有 0 人追稿